Een Roparun team bestaat niet louter uit 8 lopers. Er komt wel wat meer bij kijken om de 570km tussen Parijs en Rotterdam te overbruggen. Zo hebben ook wij een heus dreamteam bij elkaar gezocht: naast lopers hebben we ook andere profielen gezocht: fietsers, chauffeurs, masseurs, culinaire chefs, … .

Allemaal hebben we 1 ding gemeenschappelijk: we hebben een sportieve band die we graag op dinsdagavond tonen op de atletiekpiste in Kalmthout.

Maar het is niet omdat wij elkaar al door en door kennen, dat we dat niet graag met anderen delen...

Nummer 12 in deze reeks is Wim Van Looveren

​

Dag Wim, wat is je functie binnen ons roparun team?

Wim: ik zal als loper het beste van mezelf geven.

​

Waarin verschilt ons team van die 300 andere teams die zijn ingeschreven?

Wim: we zijn debutanten / Belgisch team / trainings- en vriendengroep van elkaar die ondertussen bijna allemaal wel weten wat marathon / trail / dodentocht is  (+ één gek die zelfs de hel van Kasterlee op z’n palmares heeft staan ;)  )  enz…  en geen schrik hebben om een nieuwe uitdaging aan te gaan.

​

Dus jij bent ook bekend met het woord (sportief) afzien?

Wim: 25jaar geleden ben ik voor de eerste keer in aanraking gekomen met marathonlopers. Ik was namelijk als fietsbegeleider gevraagd door iemand die z’n marathon wilde lopen. Wat ik op die ( te warme ) dag zag als groentje was echt verbazingwekkend.  Kotsende mensen, lopers die  het ene moment nog 15 km/u liepen en een beetje later nog amper 6km/u konden lopen. Strompelende en in kramp verkerende lopers en aan de finish mensen die hun eigen naam niet meer wisten.

Ik was onder de indruk, maar ook getriggerd. Dit moet echt wel de verste limiet zijn dat een mens kan doen …

​

En dat bleek correct?

Wim: of neen wacht eens …triatlon bestond ook of er waren mensen die 100km gingen stappen of berglopen, … en in dat rijtje had  ik in het verleden al wel eens gehoord van de ropa-run.

​

En wat weet je daar nog van?

Wim: vooral de mythische gedachte die bleef hangen om van Parijs naar Rotterdam te lopen… Hoe zot kan je zijn!  Ik wist ook wel vaag dat ze telkens ergens in Putte – Kapellen de grens overstaken in de zeer vroege ochtend. Al verschillende keren gedacht om eens te gaan kijken…. ( maar dat vroege uur hé ).

​

Waar kijk je specifiek naar uit?

Wim: om eindelijk nog eens door men eigen echtgenote gemasseerd te worden ;) Ze doet dat bijna nooit bij mij ( grapje natuurlijk ). Maar eerlijk gezegd: als ze al eens na een wedstrijd men benen masseert ben ik een te gevoelige jongen. Bij de minste aanraking op men gevoelige spieren spring ik een gat in de lucht of moet ik serieus op men tanden bijten om dit te ondergaan. Hoe anderen dit rustig kunnen ondergaan is mij onbekend.

​

Els zal het graag lezen, nog iets anders waar je naar uitkijkt?

Wim: ook het ergens midden in de nacht rond lopen langs dorpjes en onbekende weggentjes, mensen tegen te komen die je  hoofdschudden nakijken en het niet begrijpen… . De fietsers, navigators, chauffeurs, … heel het team die voor jou alles in het werk stelt om gewoon verder te kunnen lopen is een zaligheid.

​

En zelf ervaring met dit soort sportieve uitdagingen?

Wim: ik heb in het verleden al wel eens meegedaan aan de 24u estafette-loop van run To Walk Again en weet dat het samen in groep met alle mooie, maar soms ook de wat moeilijkere ( fysieke ) momenten doorstaan, uiteindelijk een geweldig groepsgevoel kan geven.  Individuele sporters die nu ook eens samen de sfeer van teamsporters kunnen ervaren.

​

Waar heb je toch een beetje schrik/ontzag voor in het concept?

Wim: op een weekendje waarbij de hemelsluizen open staan bijvoorbeeld. Of toch ook de mentale ( weinig of onderbroken slaap ) en fysieke uitputting. Ik weet uit het verleden dat de combinatie van telkens lopen en stilzitten na een tijdje echt slopend werkt op je beenspieren.

​

Welke goede doelen liggen je aan het hart?

Wim: iedereen is op een bepaalde leeftijd al wel eens geconfronteerd geweest, met het wegvallen van iemand van dichtbij of van iets verder af na een slepende ziekte.

Zo is een aantal jaren geleden een naaste trainingspartner en oud lid van onze trainingsgroep ook moeten gaan na een ongelijke strijd. Als je dan weet dat de familie bij zo’n laatste dagen helemaal kan terugvallen op zeer professionele, serene en liefdevolle hulp van ( in dit geval ) Coda, is dit meer dan lovenswaardig.

Als zo’n instellingen in hun werking ook afhankelijk zijn van goede doelen, dan weet je voor 200 procent zekerheid dat zo’n in initiatieven die wij nu meedoen naadzakelijk en zeer waardevol zijn.

​

Bedankt Wim