Een Roparun team bestaat niet louter uit 8 lopers. Er komt wel wat meer bij kijken om de 570km tussen Parijs en Rotterdam te overbruggen. Zo hebben ook wij een heus dreamteam bij elkaar gezocht: naast lopers hebben we ook andere profielen gezocht: fietsers, chauffeurs, masseurs, culinaire chefs, … .

Allemaal hebben we 1 ding gemeenschappelijk: we hebben een sportieve band die we graag op dinsdagavond tonen op de atletiekpiste in Kalmthout.

Maar het is niet omdat wij elkaar al door en door kennen, dat we dat niet graag met anderen delen...

Nummer drie in deze reeks is Pieter Leuridan

​

Pieter, laat ons met de deur in huis vallen: wat is jouw rol in het Roparun geheel?

Pieter: Hmm, dat is op dit moment eigenlijk nog een beetje vaag. Volgens de laatste vergadering ben ik reserveloper, maar eigenlijk ook reservefietser. Iets met reserve in elk geval.

En is dat iets dat je stoort?

Pieter: Niet echt. Ik engageer me graag en ik kan mijn tijd met vrienden doorbrengen. Als je zo’n organisatie op poten zet, moet je nu eenmaal een plan-B hebben. In een halfjaar tijd kan er veel gebeuren. Zelfs de reservelopers kunnen gekwetst raken. (lacht) Maar de Roparun zelf is eigenlijk de bekroning van maanden teamwerk. Je moet fondsen binnenhalen, voor de goeie doelen die je wilt steunen. Wij doen dat onder meer met de verkoop van ons Bolder-bier en de organisatie van een spaghetti-avond op 8 februari. En we moeten natuurlijk ook onze eigen logistiek organiseren: mobilhomes, chauffeurs een kok, een paar verzorgers, … er komt heel veel bij kijken.

Is dit de eerste keer dat je je engageert voor iets zonder dat je de krijtlijnen al duidelijk voor ogen hebt?

Pieter: Nu je het zo vraagt; eigenlijk wel ja. Tegen enthousiaste mensen mag je geen neen zeggen, hé.

Wat doe je eigenlijk in het dagelijks leven?

Pieter: Ik ben projectmanager en perswoordvoerder bij Voka Antwerpen-Waasland, de grootste Antwerpse werkgeversorganisatie.

Trouwens nooit verward geweest met basketballegende Pieter Loridan?

Pieter: Is dat een legende? Wat gaat dat allemaal snel tegenwoordig. (lacht) Vreemd genoeg was er haast nooit iemand die die opmerking maakte toen die man nog actief was als professioneel basketballer. Pas toen hij na zijn carrière in allerlei realityprogramma’s en datingshows opdook, begon de miserie. Maar die hype is gelukkig vrij snel overgewaaid.

Ok, terug naar de Roparun essentie: waarin verschilt ons team van die 300 andere teams die zijn ingeschreven?

Pieter: Wij zijn een Belgisch team. Een vleugje exotisme tussen die andere 299 Nederlandse teams. Of zijn het er 298? Als er de komende jaren nog meer Belgische teams ons voorbeeld volgen, hebben we echt een steen verlegd, vind ik.

En wanneer hoorde je voor het eerst van Roparun?

Pieter: Dat moet in het gezegende jaar 2019 zijn geweest: ik hoorde er voor het eerst over op de barbecue van de ACK, na twee Westmalles… Ik had geen idee waar ik aan begon. Nu nog altijd niet, eigenlijk…

Waar kijk je naar uit?

Pieter: Dat is gemakkelijk: ‘s nachts met een paar fietsers en lopers een van de meest desolate stukken Noord-Frankrijk doorkruisen, in het aardedonker. Lijkt me wel surrealistisch.

Waar heb je toch een beetje schrik voor in het Roparun concept?

Slaapgebrek lijkt me een grotere uitdaging dan de afstand an sich. De snelheid wordt natuurlijk ook een factor. Snel gerekend moeten we met een gemiddelde van 12 km/u lopen, om de tijdslimiet te halen. Ik kan me voorstellen dat dat serieus kan tegenvallen, als je al zestig kilometer in de benen hebt en meer dan veertig uur onderweg bent.

Welke goede doelen liggen je nauw aan het hart?

Initiatieven voor kinderen met kanker. Zoals het ‘We Love Marie-Fonds’ bijvoorbeeld. Mooi hoe er uit zo’n hartverscheurend verhaal, zo’n hartverwarmend project kan groeien.

Bedankt Pieter !